Vader Ulrich Zeimers verkoopt TSE aan zoon Peter

“Voor sentiment is er op dat moment geen plaats”

ONDERNEMEN

Familiale busondernemingen worstelen soms met de opvolging. Niet elke volgende generatie heeft immers interesse om in de autobussector actief te blijven. In de Oostkantons heeft de familie Zeimers daar geen probleem mee. Al doen ze het op hun manier. Zoon Peter (32) kocht afgelopen voorjaar een deel van het autobusbedrijf van vader Ulrich (63) in Eupen over. “Maar ik koop enkel die onderdelen die voor mij interessant zijn. Ik heb immers mijn eigen ideeën,” aldus Peter. Vader Ulrich klinkt gerustgesteld: “Ik heb er alle vertrouwen in dat Peter de juiste beslissingen neemt.”

Peter zal de vierde generatie Zeimers zijn die in de voetsporen van stichter Joseph Zeimers, in 1929, in de autobussector actief is. Welk gevoel geeft je dat?

Ulrich Zeimers; “Trots! Maar ook opgelucht. Autobussen zijn mijn leven, maar ik wilde het rustiger aan doen. In 1999 was ik medeoprichter van TSE. Dat is een autocar- en autobusbedrijf in Eupen, maar ook een reisbureau. Op 1 april heb ik het grootste deel van het bedrijf aan Peter verkocht. Eén autocar hou ik zelf, want het reisbureau neemt Peter niet over. Voortaan rij ik met deze bus Europa rond met rondreizen die ik zelf samenstel. Ik heb een heel trouw publiek in Duitstalig België. Dat wil ik blijven bedienen. Meer doe ik niet meer.”

Dan kwam het goed uit dat Peter net op zoek was naar uitbreiding?

Peter Zeimers: “Laat ons zeggen dat die keuze van mijn vader voor mij een opportuniteit was. In 2022 heb ik mijn eigen busonderneming opgericht. Ik ben toen bewust niet voor mijn vader gaan werken. Ik had mijn eigen ideeën. Ik vond dat ik die beter kon uitvoeren als ik niet onder de vleugels van vader zat. Die lange busreizen door Europa zag ik bijvoorbeeld niet zitten. Ik heb een jong gezin. Dan probeer ik voldoende avonden thuis te zijn. Maar we werkten veel samen. Ondertussen groeiden mijn activiteiten. In die mate dat we soms zelfs in elkaars vaarwater terechtkwamen. Nu heb ik drie bussen van mijn vader overgekocht en ook enkele van zijn chauffeurs rijden nu voor mij. De lopende reservaties handel ik af. Alleen de autocarreizen blijven bij vader.”

Peter moet zelf zijn beslissingen nemen. Voor sentiment is er op dat moment geen plaats.

Ulrich Zeimers

Zo valt de puzzel mooi in elkaar voor jullie beiden.

Peter Zeimers: “Ik heb wel alleen die delen van vaders bedrijf overgenomen die mij interesseren. Ik weet dat TSE mijn vaders levenswerk is, maar je mag je bij dit soort beslissingen niet laten leiden door emoties. Ik kijk naar de cijfers. Van sommigen mensen weet ik dat ze bij mij niet zullen aarden. Dan doe je het beter niet. Als ik er geen vertrouwen in heb, doe ik het niet. In de oude bussen was ik ook niet geïnteresseerd. Ik heb enkel die delen overgenomen die mijn eigen onderneming vooruit zouden helpen.”

Ulrich Zeimers: “Dat vind ik correct. Peter moet zelf zijn beslissingen nemen. Voor sentiment is er op dat moment geen plaats. Daar heb ik me niet mee gemoeid. Ik had ook kunnen zeggen: het is alles of niets! Maar dan was het niets geweest. Hoewel Peter nog jong is, heeft hij veel ervaring in de sector. Hij is opgegroeid tussen de bussen. Hij kent de wereld door en door. Hij is ook chauffeur geweest en heeft zelf bussen gekuist. En nog steeds trouwens. Ik besef dat de jongere generatie het anders aanpakt dan de mijne. Maar ik heb er volle vertrouwen in dat Peter de juiste beslissingen neemt. Daarom heb ik het ook snel kunnen loslaten.”

Peter Zeimers: “Vader had wel één voorwaarde: alles moest afgerond zijn voor het nieuwe seizoen begon! Hij zag het niet zitten om nog een zomer een grote onderneming te runnen. Normaal gaat er een tot anderhalf jaar over bij een overname van een familieonderneming. Wij hebben dit in vier maanden afgehandeld! We hebben er experten bij betrokken en een heel strakke planning opgesteld. Op 1 april was alles rond. Dat kon alleen omdat we elkaar blind vertrouwden, als vader en zoon. We wisten van elkaar dat er geen financiële of andere informatie zou achtergehouden worden.”

Naast Peter heb je nog vier kinderen. Hoe regel je zo’n overname van vader op zoon zonder familiale strubbelingen?

Ulrich Zeimers: “Ik wilde absoluut geen onenigheid tussen de kinderen. Je moet weten, mijn broer en ik hebben ooit het bedrijf van onze vader overgenomen. Uiteindelijk zijn we elk onze eigen weg gegaan en zijn we eigenlijk elkaars concurrenten geworden. Ik wilde daarom een overname in de beste verstandhouding tussen de broers en de zussen. Daarom hebben we eerst met alle kinderen samen een open gesprek gehad. Iedereen mocht daar zijn mening geven.”

Peter Zeimers: “Ik geef toe dat zo’n gezamenlijke gesprek op dat moment wel druk gaf in de familie. Als een broer of zus er problemen mee had gehad, dan was het niet doorgegaan. Dan had ik wel iets anders gedaan. Maar we zijn er goed uitgekomen. Kijk, als iemand interesse had gehad om iets gelijkaardigs te doen, dan was hij welkom geweest. Maar mijn broers en zussen hadden andere prioriteiten. Ik heb ook van in het begin gezegd dat ik alles correct wilde betalen. Geen giften, niets onderhands, met een duidelijk afbetalingsplan. Ik eiste geen voorkeursbehandeling omdat ik de zaak van vader overnam. De waarde van de overname is door een onafhankelijke expert bepaald en die hebben we allen aanvaard.”

Hoe zien jullie de toekomst?

Peter Zeimers: “Ik kijk nooit ver in de toekomst. Alles verandert voortdurend. Daarom hou ik altijd alle pistes open. Niet dat ik tegen verandering ben. Alleen weten we niet altijd hóé de dingen zullen evolueren. Daar moet je je bewust van zijn. Ik ben er wel van overtuigd dat er altijd bussen zullen blijven rijden. Dus wat dat betreft, denk ik dat ik in de goede sector actief ben.”

Ulrich Zeimers: “Ik ga nog een paar jaar autocarreizen organiseren. Dat doe ik het liefst. Al weet ik niet of dit soort van toerisme nog een lange toekomst heeft. Maar mijn pensioen zal ik op deze manier wel halen. Dan is het voor mij goed geweest.”