“Ik was sociaal geïsoleerd. Nu krijg ik bedankkaartjes van leerlingen.”

Drie jaar geleden stapte Franky Holsteens uit Pelt binnen bij Heuvelmans Personenvervoer in Hamont. Of hij geen buschauffeur kon worden? Ja dat kon, want chauffeurs zijn er nooit te veel. Alleen zat hij al tien jaar thuis als langdurige zieke. Toch ging zaakvoerder Mario Heuvelmans in op de vraag. Drie jaar later is Franky een stille maar waardevolle chauffeur voor de schooldienst. “Als je soepel bent en de persoon de tijd geeft om zich terug aan te passen aan een werkomgeving, zou ik niet weten waarom dit niet kan lukken,” aldus Mario Heuvelmans.

Tien jaar thuis met burn-out

Mario Heuvelmans: “85% van onze ritten zijn schooldiensten. Die chauffeurs hebben een specifiek profiel. Meestal is het geen voltijdse baan, moeten ze vroeg beginnen en hebben ze tijdens de dag uren vrij. Niet elke chauffeur ziet dat zitten. Maar toen Franky kwam aankloppen, bleek dat bij zijn verwachtingen aan te sluiten. Hij werkte ooit voor een busonderneming, maar was langdurig ziek. Franky wilde opnieuw aan het werk, maar hij had tijd nodig om zich weer in te werken. In het schoolvervoer kon ik hem dat bieden. Als het eens een dag niet lukte, mocht hij thuis blijven en de volgende dag opnieuw proberen.”

Franky Holsteens: “In 1993 ben ik gestart als buschauffeur. Ik reed met de autocar naar buitenlandse bestemmingen. Toen ik trouwde, ben ik overgestapt naar het vrachtvervoer. Dat was beter te combineren met een gezinsleven. Maar mijn probleem is dat ik moeilijk nee kan zeggen. Mijn baas gaf me altijd meer werk, langere ritten, zodat ik uiteindelijk in een burn-out sukkelde. Tien jaar lang zat ik thuis zonder iets om handen. Na een aantal jaren begon ik me terug beter te voelen en zag ik door het raam bussen voorbijrijden. Ik wilde weer onder de mensen komen, plezier aan een job beleven. Ik werd gek tussen die muren.”

“Voor mij wás het een grote stap. Ik had tien jaar thuisgezeten…”

Franky Holsteens

Tijd nodig om te groeien

Mario Heuvelmans: “Op een dag stapte Franky hier binnen met zijn verhaal. Wij hebben voortdurend vacatures voor chauffeurs openstaan. Ik zag wel mogelijkheden met Franky. Hij had een verleden als buschauffeur, maar behalve zijn rijbewijs waren alle attesten verlopen. Dat zouden we wel in orde brengen. Door zijn lange afwezigheid begreep ik ook dat ik Franky de tijd moest gunnen om zich terug aan de job en een werkomgeving aan te passen. Maar het belangrijkste was dat er iemand voor mij zat, die zelf opnieuw wilde rijden. Ik zag dat deze zelfgenomen stap voor hem als persoon belangrijk was.”

Franck Holsteens: “Voor mij wás het een grote stap. Ik had tien jaar thuisgezeten… Als ik naar de VDAB ging, kreeg ik te horen dat ik niet geschikt was voor de jobaanbiedingen. Ook voor het ziekenfonds hoefde ik niet meer te werken. Tijdens mijn ziekteperiode heb ik nooit een dokter gezien om te onderzoeken of ik opnieuw zou kunnen werken. Ik moest mij maar schikken in mijn situatie. Maar ik voelde me er weer klaar voor. Het eerste gesprek met Mario voelde ook goed. Hij leek er in te geloven. Hij zou me een kans geven. Als het niet ging, moest ik het meteen laten weten. Ik kwam uit een situatie van sociale isolatie, zonder veel structuur en moest nu met een bus vol kinderen rijden. Ik ben Mario erg dankbaar dat ik die kans gekregen heb.”

Niet opnieuw in de valkuil vallen

Mario Heuvelmans: “We zijn nu drie jaar verder. Franky rijdt zijn vaste schooldienst elke dag, in een 20-urenweek. Dat is prefect voor hem. Hij is altijd netjes op tijd en verzorgd, rijdt zijn rit zonder problemen, de klanten en de kinderen zijn tevreden. Voor ons is hij een geweldige werkkracht. We weten allebei dat hij moeilijk nee kan zeggen. Chauffeurs moeten vaak voor elkaar inspringen, op het laatste moment soms. Van die stress hou ik Franky liever weg. Al vraag ik hem soms om tussendoor met de bus naar de garage of de keuring te rijden.”

Franky Holsteens: “Ik ben nu 61, maar op deze manier kan ik nog tien jaar doorgaan. Achteraf gezien had ik deze stap eerder moeten zetten. Dan had ik minder verloren jaren thuis gezeten. Want daar werd ik ook niet gelukkig. Alleen is er niemand die me daarin begeleidde. Had ik niet zelf het initiatief genomen, dan zat ik vandaag nog thuis.”

“Langdurige zieken zijn mensen met elk hun eigen verhaal. Je moet daar naar luisteren”

Mario Heuvelmans

Langdurige zieken als deel van de oplossing

Mario Heuvelmans: “Ik ben ervan overtuigd dat er meer mensen in de situatie van Franky zitten. We zitten met een chauffeurstekort, dat voor een stuk door mensen met zijn profiel kan opgelost worden. Alleen weet ik ook niet waar ik ze kan vinden. Waar zijn ze geregistreerd? Bij de VDAB krijg ik ze ook niet, denk ik. Wie neemt de facilitaire rol op om elkaar in contact te brengen? Ik zie het niet gebeuren. Uiteindelijk is het maatwerk. Langdurige zieken zijn mensen met elk hun eigen verhaal. Je moet daar naar luisteren. Dat zijn mensen met sterktes, maar ook met risico’s om opnieuw in de val te trappen. Als ondernemer moet je daar soepel mee kunnen omspringen. Maar je kan mooie resultaten behalen. Ik weet dat Franky in zijn binnenzak een bedankkaartje van een leerling en zijn mama bewaart. Die woorden betekenen heel veel voor hem. Die gaan recht naar zijn hart. Dat kleine gebaar maakt het voor hem allemaal waard.”