“Het sociale contact op de bus miste ik in de trein”

Treinbestuurder Guy De Schepper werd buschauffeur

SECTOR

Tijdens een busuitstap met een vrouwenbeweging in 1995 was het voor Guy De Schepper liefde op het eerste gezicht: hij zou buschauffeur worden. Wonderwel leek die nieuwe passie goed te combineren met zijn vaste job als treinbestuurder. Bijna dertig jaar lang reed Guy met bus én trein. Vandaag alleen nog met de bus. “In de bus heb ik het sociale contact dat ik in de stuurhut van de trein miste.”

In 1995 besloot u om uw rijbewijs voor buschauffeur te halen. Weet u nog waarom u toen die stapt zette?

Guy De Schepper: “In juni 1995 ging ik met de vrouwenbeweging waar mijn vrouw lid van was, op busreis naar Luxemburg. En wat doet een man met een bus vol vrouwen? De hele dag met de chauffeur rondhangen natuurlijk. Op het eind van de dag wist ik dat ik ook graag met zo’n reisbus zou rondrijden. Ik ben mijn rijbewijs gaan halen. Vervolgens ben ik eind augustus het dichtstbijzijnde autocarbedrijf binnengestapt. Dat was Reizen Van Bogget in Beveren. Ik werd meteen aangenomen. Op 1 september 1995 ben ik er begonnen.”

“Maar anderzijds was ik ook gebeten door de busmicrobe. Ik doe dat ontzettend graag. Ik wilde niet kiezen.”

Guy De Schepper

U was toen al treinbestuurder. Hoe combineerde u beide?

“Ik werd treinbestuurder in 1979. Ik was toen 19. In 1995 was ik opgeklommen tot bestuurder van de IC-trein naar Amsterdam. Begin 1996 werd ik geselecteerd voor de opleiding voor tgv-bestuurder. Tot mijn pensionering in 2023 heb ik met de Thalys gereden tussen Brussel, Parijs en Amsterdam. Voor elke rit was ik twee dagen van huis. Dat maakte dat ik ook twaalf dagen per maand thuis was. Op die vrije dagen reed ik met de bus. Voor de Thalys-ritten wist ik meestal ruim vooraf mijn rittenschema. Daardoor kon ik mijn werk als bijrijder voor Van Bogget goed inplannen.”

U heeft dus nooit voor de keuze gestaan om voor de bus of de trein te kiezen?

“Nee, ik heb nooit overwogen om als treinbestuurder te stoppen. Eerlijk, de zekerheid en het loon van een job als treinbestuurder kon ik niet laten schieten. Maar anderzijds was ik ook gebeten door de busmicrobe. Ik doe dat ontzettend graag. Ik wilde niet kiezen. Natuurlijk kon ik geen meerdaagse busritten rijden, want ik moest altijd weer thuis zijn. In die tijd reed ik veel schoolritten, maar ook ritten voor bezoekers van het Havenbedrijf. We zitten hier dicht bij de haven van Antwerpen. Daar komen regelmatig buitenlandse groepen die de havens van Antwerpen en Zeebrugge bezoeken, met tussendoor ook een bezoek van enkele uurtjes aan Brugge.”

Sinds uw pensionering bent u wel meer beschikbaar als buschauffeur. Hoe zien uw dagen er nu uit?

“Omdat ik 45 dienstjaren heb gewerkt, kan ik onbeperkt en belastingvrij bijverdienen als flexi-jobber. Dat is uiteraard een interessant statuut. Omdat ik nu meer vrijheid heb, kan ik ook meerdaagse reizen rijden. Ik doe dat graag. Ik ben bij Reizen Van Bogget de chauffeur die met de VIP-bus rijdt. Dat zijn mijn ritten. Rij je toerisme, dan slaap je in de beste hotels. Je bed wordt gemaakt en je eten voorgezet. Je lijkt altijd op vakantie. Maar zo’n reis vraagt ook voorbereiding, als je het tenminste goed wilt doen. Je moet vooraf de hotels bekijken, weten waar kan je parkeren, opzoeken hoe je de steden binnenrijdt die je bezoekt. Ik ben van de generatie die nog met kaarten heeft leren werken. Jonge chauffeurs zetten hun gps aan en hopen dat hij werkt. Anders kunnen ze zelfs de straat niet meer uitrijden.”

“Volgend jaar zijn we veertig jaar getrouwd. Ik denk dat mijn vrouw mij daar maar twintig jaar van gezien heeft.”

Guy De Schepper

Beklaagt uw vrouw het zich niet dat ze u ooit inschreef voor die reis naar Luxemburg?

“Ik ben inderdaad vaak afwezig geweest, toen ik treinbestuurder was en nu nog als buschauffeur. Volgend jaar zijn we veertig jaar getrouwd. Ik denk dat mijn vrouw mij daar maar twintig jaar van gezien heeft. Ik heb haar beloofd dat ik op mijn zeventigste zal stoppen met toeristische ritten. Dat is nog vier jaar. Dan zal ik meer thuis zijn. Ik heb ook nog vijf kleinkinderen, moet je weten. Schoolritten zal ik dan eventueel nog rijden. Dat is enkele uren in de ochtend of de avond. Of hier en daar zal ik inspringen als er iemand wegvalt. Maar ooit moet je kunnen zeggen dat het genoeg geweest is.”