“Ik blijf rijden, want ik doe het nog altijd zo graag”
Een dag onderweg met Mimi Thyssen, chauffeur bij Tijlcars
Deel dit artikel met uw collega's
Na 20 dienstjaren bij het Turnhoutse Tijlcars betekende het pensioen van Mimi Thyssen nog niet het einde van haar rijcarrière. In opdracht van datzelfde Tijlcars kruipt de Kempense als flexi-jobber nog steeds geregeld achter het stuur van een autocar. Car & Bus zocht haar op tijdens een dagje Brussel.
Vroeg in actie
Te midden van de Europese wijk in Brussel, tussen de mastodont van het Europees Parlement en het Leopoldpark, loopt een klein straatje met een aantal parkeerplaatsen voor autocars. We hebben er afgesproken met Maria Thyssen, die onder collega’s en bij haar passagiers beter bekend is onder haar roepnaam ‘Mimi’.
Samen met collega-chauffeur Albert Erken wacht de 65-jarige Kempense in haar autocar op leerlingen, die er het nabijgelegen Instituut voor Natuurwetenschappen bezoeken. “Vandaag ging het best vlot om Brussel binnen te rijden”, legt Mimi uit. “Vooraleer we hier stilstaan, zijn we als chauffeur al een hele tijd onderweg. Om 5 uur ben ik opgestaan om tijdig op de stelplaats van Tijlcars bij mijn autocar te zijn. Pas om 15u15 pikken we de leerlingen weer op. Ze hopen om 17u30 weer aan de school in Beerse te staan.”
Maar daarmee zit de dagtaak van Mimi er nog niet op. Van Beerse gaat het nadien terug naar Tijlcars in Turnhout om daar de autocar op te kuisen. “Ik sta er op om mijn autocar proper achter te laten”, benadrukt Mimi. “Dat is aangenaam voor wie na mij met die autocar rijdt.”
Late roeping
Al na enkele minuten besef je dat de goedlachse Mimi ook een dame met veel doorzettingsvermogen is. “Mijn droom was om de eerste vrouwelijke truckchauffeur van ons land te worden”, blikt ze terug. “Ik zei dat ook tegen mijn vader, maar die zag dat niet zitten. Nochtans was hij zelf vrachtwagenchauffeur. Een keer heb ik wel met zijn truck gereden. Er hing daar een remorque aan, wat een hele uitdaging was om die bij het achteruitrijden weer recht te krijgen. Wat hebben we daar toen hard mee gelachen.”
De tienerdroom van vrachtwagenchauffeur draaide jaren later wel uit op een job als autocarchauffeur. “Pas op mijn 41ste ben ik buschauffeur geworden”, herinnert Mimi zich. “Ik was toen twee jaar werkloos na voordien lange tijd in een benzinestation te hebben gewerkt. Dat thuiszitten was echt niets voor mij. Tijdens een uitstap naar Bouillon zag ik plots een hele colonne autocars voorbijrijden. En meteen besefte ik wat me te doen stond.”
Mimi slaagde kort nadien in haar theoretische rijexamen en na twee keer twintig uur rijopleiding kon ze als chauffeur aan de slag. Algauw kwam Mimi bij Tijlcars terecht, waar ze trouw is blijven voor rijden. Het begon met schoolvervoer, maar vooral in het toerisme heeft ze zich kunnen uitleven. En dat op veilige manier! In 2017 werd ze zelfs gelauwerd met het Gouden Stuur voor 1 miljoen kilometers zonder ongeval. “Maar aan de kilometers en cijfers van mijn collega Albert zal ik nooit geraken”, grapt Mimi. “Hij heeft al een Platina Stuur voor 2 miljoen kilometers en binnenkort is hij 40 jaar actief binnen de sector.”
Hechte band tussen reizigers en chauffeur
Als we Mimi vragen naar haar favoriete bestemmingen, komt Parijs er als nummer één uit. “Die stad ligt me”, klinkt ze enthousiast. “Parijs is mijn ding, ik heb daar geen gps nodig om te rijden. Ook in Italië heb ik veel mooie plaatsen gezien. Maar autocarchauffeur in het buitenland, is niet zelf de toerist zijn. Op vele bestemmingen zie je vooral de parkings, dat hoort er nu eenmaal bij.”
Met reizigers onderweg zijn creëert vaak een hechte band. Een groep herinnert Mimi zich meteen: “Toen ze waren afgestapt en de valiezen waren verdeeld, lieten ze me nog niet meteen gaan. De hele groep vormde een cirkel rond me en ze begonnen voor mij te zingen. Dat was zo een bijzonder moment. Ik weende van geluk.”
Die sterke band tussen chauffeur en reizigers beaamt ook haar collega Albert: “Ik herinner me een groep Maleisiërs, waarmee ik een rondrit door Europa heb gemaakt. We bezochten toen onder meer Disneyland in Parijs en zelfs in het pretpark bleven de meeste van die jongeren rond mij hangen. We hebben die reis veel plezier beleefd. Bij afscheid ging het er zo emotioneel aan toe, dat de mensen van de douane niet begrepen wat er allemaal aan de hand was.” Nog een pluspunt aan de job als autocarchauffeur is de vriendschap tussen collega’s. Zo kent Mimi haar collega Albert, die sinds kort ook als flexi-jobber voor Tijlcars rijdt, al jarenlang zonder voordien voor hetzelfde bedrijf te hebben gereden.
Lachen houdt ons jong
In januari 2021 ging Mimi met pensioen, waarna ze een tweetal maanden niet meer achter het stuur van een autocar kroop. Toen het seizoen in maart weer geleidelijk op dreef kwam, werd ze opnieuw gecontacteerd om voor Tijlcars te rijden. “Ik ben daar toen graag op ingegaan”, verduidelijkt Mimi. “Toen ik met pensioen ging, viel dat maandelijkse pensioenbedrag toch serieus tegen. Met een huishuur van €800 ben ik bijna verplicht om te blijven werken. Tot voor het systeem van de flexi-jobs konden we tot € 7.500 belastingvrij bijverdienen, nu zou het onbeperkt zijn. Hopelijk is - en blijft - dat ook zo.”
Naast de financiële voordelen als flexi-jobber, blijft de passie voor de job toch een heel belangrijke drijfveer voor Mimi: “Ik wil blijven rijden, want ik doe het nog altijd zo graag. Pas als ze me bestempelen als een oude dame achter het stuur, stop ik ermee. Ik kan trouwens nog altijd mee met de jeugd. Onlangs heb ik goed zot mee gedaan met een groep jongeren tijdens een reis naar Londen. Eens goed lachen houdt ons jong.”